نشسته در مرکز زمین!

كش آمده با وردنه ي كلمات...!

چه قدر خوب است اين تمام شدن ها و شروع هاي دوباره! اينكه فرصت كني بميري، تا انتهاي جهنم زندگي سينه خيز و متلاشي و بريده پيش بروي، و بعد در بلندترين ارتفاع سوزان دوزخ، پنجره ي زندگي را با دستاني تاول زده و ذهني گداخته، يواش و بي صدا بگشايي!

بعد از گذر از دوزخ ، مزه ي اين زندگي ساده ي بي اتفاق، با خوشي هايي كوچك- از جنس داشتن هايي بديهي مثل پايي براي قدم برداشتنِ هر چند آهسته، گوشي براي شنيدن حتي در ناهنجار ترينِ صداها، چشمي براي ديدن همه چيز از آبي آسمان تا يخ هاس شناور سرگردان در يك ليوان آب يخ- همه و همه مثل نوشيدن يك ليوان آب گوارا در نيمه هاي يك روز طولاني تابستاني است، همان قدر خوش مزه، همان قدر ساده، همان قدر حياتي!...

یك تراژدي يواشكي!

اتوبوسش نیست، اما...!

پشت سرِ جایِ پایِ خاکیِ اتوبوس در جاده، دست تکان می دهم
آبِ گونه هایم گل می شود، چشمانم پر است، آن قدر پر که تمام ماهی های "سهراب" می توانند در آن شنا کنند.
خودش قول داده بود، قولش قول بود نه قُل! قُل قُلی که حاصل جوششی لحظه ای باشد.
گفته بود برمی گردم، نمی روم که برگردم، پیشت هستم با آنکه راننده ی اتوبوسم...